Niemand zeggen 17

De week vloog voorbij. Stephan deed zijn uiterste best om zich niet af te reageren op zijn personeel, maar het was duidelijk dat hij onder grote druk stond nu de rechtszaak naderde. Theo had geadviseerd om de cliënten op de hoogte te brengen en had geholpen met het opstellen van die brief. Stephan zou het concept verder uitwerken.
Theo kwam elke dag even langs, ook als er niks nieuws was. Hij en Stephan waren jeugdvrienden en Theo probeerde Stephan overeind te houden.
Simone probeerde het werk zo normaal mogelijk te laten verlopen. Roy hielp haar zo goed hij kon mee, maar was zich er ook bewust van dat dit zijn laatste werkweek was. Of eigenlijk zijn laatste dag, gezien het al vrijdag was.
Sofie had met Stephan te doen, maar was blij dat Theo hem steunde. En niet alleen als advocaat.
Jeffrey bleef graven, maar kwam niet veel verder dan de informatie die ze al hadden gevonden. Eerder die week kon Annelies niet meer in de gedeelde bestanden van het kantoor komen. Jeffrey had al snel de oorzaak gevonden. Iemand had er software op gezet die informatie opsloeg. Inloggegevens, bestanden die ze opende en aanpaste… Vrijwel elke handeling werd vastgelegd. Blijkbaar was het gedaan door iemand met weinig ervaring, waardoor het de overige software aan het tegenwerken was. Volgens Jeffrey waren daar veel eenvoudiger alternatieven voor, waardoor hij ervan overtuigd was dat ze te maken hadden met een ‘noob’. Haar computer was vervangen door een laptop.

Jeffrey was in Stephans kantoor bezig de computer na te kijken.
“Dit moet iemand hier op kantoor zijn geweest,” zei Stephan. Hij werd gek bij het idee dat het een van zijn eigen medewerkers moest zijn.
“Dat kan,” antwoordde Jeffrey afwezig. “Maar het kan ook van buitenaf zijn gedaan. Dat is op zich niet zo moeilijk als je kunt hacken. Het verbaast me meer dat het zo slordig is gedaan.”
Stephan fronste en vroeg: “Hoezo slordig?”
Jeffrey keek op. “Omdat zo’n eenvoudig programma niet zomaar je netwerk kan blokkeren.”
Stephan keek weer op zijn eigen scherm. “Jij bent de hacker, praat me maar bij als het iets minder ingewikkeld is.”
“ICT’er,” verbeterde Jeffrey hem. “Het is niet zo ingewikkeld, maar jij kunt niet met computers overweg.”
“Nerd,” kaatste Stephan met een grijns terug terwijl zijn telefoon ging. Hij keek naar het scherm, nam op en bracht hem naar zijn oor. “Berend, wat kan ik voor je doen?” begroette Stephan zijn cliënt. Er werd op de deur geklopt, maar Stephan reageerde niet en luisterde naar zijn cliënt.
Sofie deed de deur open en keek naar binnen. “Sorry,” zei ze zacht en ze wilde de deur weer sluiten.
“Sofie,” zei Jeffrey hartelijk. Sofie bleef staan en keek even naar Stephan, maar die hield zijn aandacht bij het telefoontje. “Kan ik je helpen?” vroeg Jeffrey.
Sofie kwam naar hem toe en sprak zachtjes om Stephan niet te storen. “Een vriendin van me wil even bijkletsen tijdens de lunch,” zei ze. “Dus ik eet niet mee.”
“Waarom neem je haar niet mee?” vroeg Jeffrey. “Stephan trakteert.”
Stephan trok zijn wenkbrauwen op en schudde zijn hoofd naar Jeffrey, maar zei niks. Sofie herkende echter de pretlichtjes in zijn ogen.
“Zie je,” zei Jeffrey. “Hij vindt het prima. Neem haar mee, dan ziet ze gelijk met wat voor mensen je werkt.”
Sofie glimlachte. “Ze kent Stephan al. Hij heeft haar een keer van een rampzalige date gered.”
Jeffrey grinnikte. “Daar mogen jullie straks meer over vertellen.”
“Ik zal haar meenemen,” zei ze en glimlachte liefjes naar Stephan voor ze het kantoor verliet.

Sofie ging achter haar bureau zitten en stuurde Wendy een berichtje om te laten weten dat ze mee mocht lunchen. Vervolgens opende ze haar e-mail en ging aan het werk. Ze beantwoordde mailtjes, belde cliënten en plande afspraken in.
“Ga je mee?” vroeg Roy.
Vragend keek ze op en zag haar collega’s naar de gang lopen. Ze keek op de klok en zag dat het tijd was voor de lunch. “De tijd vliegt!” zei ze en kwam snel overeind.
Roy knikte. “Zeg dat wel. Nu die rechtszaak eraan komt, maken de cliënten zich zorgen. Iedereen wil weten hoe het zit. Dit zou mijn laatste dag zijn, maar ik denk dat ik nog wat langer blijf. Ik kan Stephan niet met deze shit laten zitten en m’n eigen hachje redden.”
Sofie keek hem aan. “Dat is heel lief van je. Is het nog uit te stellen?”
Roy knikte. “Zolang mijn laatste werkdag nog niet is verlopen wel, en dat is pas over twee weken. Dit is mijn laatste werkdag, maar ik neem ook mijn vakantiedagen nog op. Maar die termijn kan nog verschoven worden als Stephan en ik dat willen.”
Sofie glimlachte. “Dat zal hij waarderen. Ik heb het hier nog nooit zo druk gezien.”
Simone ving Sofies laatste opmerking op en zei: “Ik geloof dat Stephan een mail naar alle cliënten wil sturen om ze op de hoogte te brengen en om de meest gestelde vragen te beantwoorden.”
Stephan kwam zijn kantoor uit met zijn mobiel tegen zijn oor gedrukt. Hij stapte bij de rest van het team in de lift en leunde tegen de wand. “Dank je, Theo. Je hoort nog van me.” Hij hing op. “Teringzooi… Het verzoek tot uitstel is afgewezen.”
“Daar zijn ze snel mee,” merkte Annelies droog op. “Mijn scheiding deden ze een half jaar over.”

Zodra ze buiten kwamen zag Sofie dat Wendy al stond te wachten. Ze begroetten elkaar vrolijk terwijl Stephan de deur op slot draaide. Sofie stelde haar aan iedereen voor, al wist ze dat Wendy de namen al snel zou vergeten.
Ze gingen naar hun vertrouwde lunchroom op de hoek van de straat. Zoals gewoonlijk had de eigenaar hun vaste tafel vrijgehouden. Simone trok een stoel opzij en zette die bij een andere tafel om plaats te maken voor Jeffrey’s rolstoel. Hij bedankte haar en zette hem op de rem.
“Mag ik vragen wat er is gebeurd?” vroeg Wendy terwijl ze tegenover hem ging zitten.
Jeffrey knikte. “Het was mijn eigen schuld. Ik ben onder invloed achter het stuur gekropen en kreeg een ongeluk. Ik kwam er nog goed van af. De inzittende van de andere auto is kort daarna overleden.”
Wendy’s ogen werden groot. “Heftig. Heb je psychische hulp gehad?”
Jeffrey knikte. “Ik heb veel steun gehad van mijn moeder. Zij heeft me overeind gehouden – voor zover dat kan als je in een rolstoel zit.”
Wendy grinnikte om zijn grapje. “Je gaat er goed mee om. Respect.”
“Natuurlijk,” merkte Stephan op. “Met seks hoeft hij nooit bovenop.”
Er werd gelachen. “Stephan!” wees Simone hem terecht. “Gedraag je!”
“Het zijn z’n eigen woorden,” antwoordde Stephan quasi verontwaardigd.

De serveerster kwam hun bestellingen opnemen. “Bestel wat je lekker vindt,” zei Jeffrey tegen Wendy. “Stephan trakteert. Mocht je het zoeken: ik sta onder de toetjes.”
“Bij de grote waarschuwing voor brandend maagzuur,” gromde Stephan. Er werd weer gelachen.
Sofie keek Stephan kalm aan. “Ik zie dat je het geflirt niet van een vreemde hebt.”
Wendy keek vrolijk van de een naar de ander. “Misschien heb ik wel zin in een toetje,” zei ze vrolijk. “Tot nu toe kom ik niet verder dan een kennismaking. De laatste maaltijd zag er veelbelovend uit, maar toen bleek die worst al getrouwd te zijn.”
Sofie verslikte zich bijna in haar water. Jeffrey keek Wendy geamuseerd aan. “Toetjes smaken naar meer.”
Stephan rolde met zijn ogen. “Hou die bus slagroom in je zak, je zit hier niet te daten.”
“Nog bedankt dat je me laatst had gered met dat trio,” zei ze toen ernstig tegen Stephan.
Het werd stil, waarop iedereen wilde weten wat ze bedoelde. “Welk trio?” “Wie, jullie?” “Vertel, ga verder!”
Sofie lachte en keek Stephan geamuseerd aan. “Gewoon,” zei Stephan. “Ze had een slechte date en vroeg Sofie om hulp. Ik was toevallig bij haar, dus hielp ik mee.”
“Heel toevallig,” merkte Roy sarcastisch op. “Zoals bijna elke toevallige ontmoeting de afgelopen weken. Maar ga verder.”
“Sofie wilde het bekende ‘ik heb je nodig’ telefoontje plegen, maar dat heeft iedere date gelijk door. Dus zijn we naar ze toe gegaan en schoven we aan, waarop ik suggereerde dat we op zoek waren naar een tweede koppel om te swingen.”
Simone schoot in de lach. “Schaamteloos! En toen?”
“Hij vluchtte weg, dus werd het een trio,” besloot Stephan koeltjes.
“Ja vast,” lachte Jeffrey. “Je bent zo jaloers als de pest. Je leent je auto niet eens uit, laat staan je vriendin.”
Stephan grinnikte. “Ik ben de enige die er in beide gevallen in kruipt voor een ritje.”
“Ander onderwerp!” riep Roy met zijn hand wapperend. “Jezus, ik begin weer dingen voor me te zien.”
Sofie lachte, maar durfde Roy niet aan te kijken. Hij had hen al twee keer betrapt, ze kon zich goed voorstellen wat hij voor zich moest zien.

Zoals gewoonlijk was het eten verrukkelijk. Sofie kletste honderduit met Wendy, maar merkte dat ze vaak naar Stephan en Jeffrey keek.
“Ik zie niet vaak dat broers samenwerken,” zei Wendy uiteindelijk tegen Jeffrey. “Ben je ook een accountant?”
Jeffrey schudde snel zijn hoofd. “Nee, ik begrijp niks van al die belastingshit. Ik ben ICT’er. Ik hou me met de computers en het netwerk bezig.”
Wendy trok een wenkbrauw op. “Is dat zo saai als het klinkt?”
Jeffrey grijnsde. “Ontzettend, maar ik heb enkel een computer en internet nodig om te kunnen werken. Ik hoef niet steeds heen en weer te racen of met spullen lopen sjouwen.”
Sofie genoot van het gesprek tussen Wendy en Jeffrey. Op het kantoor was Jeffrey stil en werkte hij vrijwel constant aan zijn computer. Af en toe hoorde ze hem een grapje maken, maar echt een connectie leek hij niet te hebben met het team. Hield hij zichzelf bewust op de achtergrond?

De rest van de middag verliep net zo druk en chaotisch als de ochtend. Stephan was akkoord gegaan om Roy’s ontslag nog twee weken uit te stellen en was blij met zijn hulp.
Om kwart over vijf was Sofie nog bezig met een mail. Langzaamaan had iedereen afscheid genomen om naar huis te gaan. Simone zat nog te telefoneren.
Sofie besloot dat het welletjes was. Ze rondde haar werk af en pakte haar spullen. “Fijn weekend!” zei ze tegen Simone en liep de gang in.
De deur van Stephans kantoor stond open. Ze keek naar binnen en zag dat hij aan de telefoon zat. Jeffrey was ook weg, zag ze.
“Ik ga naar huis,” zei ze.
Stephan keek op en gebaarde dat ze bij hem moest komen. Ze kwam naar hem toe en zette haar tas op de grond. Hij legde zijn hand op haar heup en trok haar zachtjes dichterbij. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen. “Dat begrijp ik, Berend, maar dat is een heel andere aftrekpost. Op deze manier kun je flink besparen op je onkosten.” Zijn hand gleed over haar been en ze voelde zijn vingers langs haar dij strelen. “Prima, Berend. Als ik het maandag heb zal ik er gelijk mee aan de slag gaan. Fijn weekend.” Hij beëindigde het gesprek en legde zijn mobiel op het bureau. “Wat een dag.”
“Simone is er nog,” waarschuwde Sofie zachtjes.
“Zei je laatst niet dat iedereen al op de hoogte is?” vroeg hij plagend terwijl zijn vingers omhoog gleden.
Ze leunde met haar heup tegen het bureau en voelde dat ze nerveus werd. “Is het nog niet erg genoeg dat Roy ons al twee keer heeft betrapt?” kaatste ze terug.
“Daarom, een beetje afwisseling. Het werd eentonig.” Zijn vingers gleden langs de rand van haar slipje. Automatisch gingen haar benen een stukje uit elkaar.
“Moet je nog niet naar huis?” vroeg ze met hese stem.
Stephan keek naar haar borsten. Het liefst zou hij ze uit de bloes en beha bevrijden, maar hij verwachtte dat Simone elk moment zijn kantoor in zou komen om hem een fijn weekend te wensen. Hij was niet van plan om Simone hen tijdens een neukpartij te laten betrappen. Hij wilde enkel Sofie een beetje warm maken. “Ik verwacht een telefoontje,” zei hij. “Grote klant met grote eisen. Iets dat per se vandaag nog af moet.”
Sofie sloot even haar ogen toen zijn vingers zachtjes over haar slipje gleden. Simone verdween steeds verder naar de achtergrond. Ze kon enkel nog aan Stephan en zijn vingers denken. Haar lippen gingen een beetje uit elkaar en ze haalde regelmatig adem.
Stephan legde zijn andere hand op haar been. Ze tilde haar been een stukje op en ging op de rand van het bureau zitten. Zijn hand verplaatste zich naar haar knie. Zijn vingers streelden haar blote huid terwijl hij met de andere over haar slipje bleef wrijven. “Stephan,” fluisterde ze opgewonden.

Stephan hoorde zachte geluiden vanuit de werkkamer komen. Hij hoorde het geluid van de gesp van Simones tas.
“Over tien tellen komt ze hier binnen,” waarschuwde hij. “Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren.”
Sofie opende haar ogen en hoorde Simone de lichtschakelaar omzetten. Snel sprong ze van het bureau en verstopte zich uit het zicht.
Nog geen twee tellen later kwam Simone het kantoor in. “Het is vrijdag,” zei ze tegen hem. “Ga naar huis.” Ze trok een stoel naar achteren en kwam tegenover hem zitten. Met een plof viel haar tas op de grond.
“Ik verwacht nog een telefoontje,” antwoordde Stephan koeltjes. “Om zes uur sluit ik af. Hoe is het met je nu je weer terug bent?”
Simone glimlachte stralend. “Geweldig! Het is een fantastische uitdaging. Ik heb nog niet gemerkt dat iemand zijn of haar neus in mijn dossiers wil steken. Geen spoor van iemand die wil inbreken of dingen aanpassen.”
“Ik dacht wel dat het iets voor jou zou zijn,” zei Stephan. “Heb je…” Hij zweeg toen Sofies handen over zijn bovenbenen gleden. “Heb je het vermoeden dat iemand jaloers is? Of zich juist gepasseerd voelt?” Haar handen gleden naar de binnenkant van zijn benen en begonnen aan hun reis naar boven. Hij wilde gaan verzitten, maar met haar ellebogen op zijn knieën hield ze hem tegen.
Simone dacht even na. “Nee, niet dat ik zie. Ik heb het aan Roy gevraagd, gezien hij hier een paar maanden langer werkt dan ik. Hij zegt echter dat hij er geen moeite mee heeft. Hij had tenslotte zijn ontslag al ingediend. Hij zei ook dat hij de verantwoordelijkheid over zo’n grote klant niet zou willen.”
Stephan knikte en voelde zijn pik reageren toen Sofies hand over zijn kruis wreef. “Toen Pieter overleed, was ik opeens de enige eigenaar. Niet te geloven dat dat alweer tien maanden geleden is…” Hij zweeg toen Sofie zachtjes in zijn pik kneep. Hij hoopte dat Simone zou denken dat hij last had van zijn emoties. “Ik heb getwijfeld tussen jou en Roy als manager. Jij hebt meer mensenkennis, vandaar dat jij de functie kreeg. Ik heb hierover met Roy gepraat en hij leek er vrede mee te hebben. Theo denkt echter dat hij er meer moeite mee heeft dan hij laat merken.”
Sofies hand bleef even stil op zijn kruis liggen. Was Roy een verdachte? Ze kon het zich niet voorstellen. Ze streelde verder, maar volgde het gesprek aandachtig.

“Roy?” vroeg Simone. “Die heeft geen ambitie om manager te worden. Hij zou jou nooit zo verraden.”
Stephan knikte en deed zijn benen een stukje uit elkaar om zijn ballen wat meer vrijheid te geven. “Theo vermoedt dat iemand jouw inloggegevens heeft gebruikt om jou ervoor op te laten draaien en zelf vrijuit te gaan. Hij vindt dat Roy de beste motieven heeft.”
Sofie maakte de knoop van zijn broek los. Stephan wilde haar tegenhouden, maar kon moeilijk naar zijn kruis grijpen met Simone tegenover zich. Hij vermoedde dat ze toch al had gemerkt dat er iets speelde.
“Motieven wel,” zei Simone. “Maar toch geloof ik niet dat hij het is.”
Langzaam en zo geruisloos mogelijk trok Sofie zijn rits naar beneden. Stephan vloekte inwendig. “Ik wil het ook niet geloven, maar we moeten proberen naar de feiten te kijken.” Sofie liet zachtjes haar nagels over de stof van zijn boxer glijden.
Simone fronste. “Wat is er toch met je?”
Stephan keek haar recht in de ogen. “Sofie zit onder mijn bureau met mijn lul in haar hand.”
Sofie verstijfde en was totaal verbijsterd. Dit kon hij niet echt gezegd hebben!
Simone trok een wenkbrauw op. “Grapjas,” antwoordde ze nuchter. “Prima, dan vertel je het niet.” Ze kwam overeind. “Ik ga naar huis, ik ga bij mijn ouders eten. Fijn weekend, ik zie je maandag weer.”
Stephan keek haar na. “Fijn weekend, Simone.” Hij hoorde haar door de gang lopen en al snel volgde de ping van de lift.

Sofie keek hem met grote ogen aan. “Je vertelde het haar!” zei ze verbijsterd.
Stephan grijnsde. “Ze geloofde me niet.”
“Dat maakt niks uit! Je hebt het haar gezegd!”
Stephan tilde zijn heupen op om zijn broek een stukje naar beneden te kunnen trekken. “Ze zag dat er iets was en ik wist dat ze dit niet zou geloven.”
Sofie probeerde onder het bureau vandaan te komen, maar Stephan blokkeerde haar doorgang. “Wat als ze je wel had geloofd? Dan zou ze…”
Stephan pakte haar hoofd vast en trok haar naar zijn pik. “Doe eens wat anders met die mond in plaats van enkel klagen.”
Sofie voelde de spanning verdwijnen zodra zijn pik haar lippen raakte. Gewillig opende ze haar mond en liet ze haar tong om zijn eikel gaan. Stephan gromde goedkeurend en leunde genietend achterover. Hij legde zijn hand in haar haren en keek toe terwijl ze zijn pik likte. Ze opende haar mond verder en nam het kopje in haar mond. Ze zoog eraan en liet haar tong langs de rand glijden.
Stephan sloot zijn ogen en ademde hard uit. “Jezus, Sofie, wat doe je dat lekker.”

Ze keek ondeugend naar hem op en liet hem los. Stephan opende zijn ogen, maar zei niks. Ze slaagde erin zich te bevrijden van onder het bureau. Ze zette haar handen op de armleuningen en boog zich voorover. “Ik heb zin in je,” fluisterde ze met zwoele stem.
Stephan trok zijn bureaula open. Sofie vroeg zich verbaasd af wat hij ging doen, maar toen zag ze dat hij het trilei tevoorschijn haalde. “Doe je bloesje uit,” droeg hij haar op. “Ik wil je borsten zien.”
Sofie keek hem liefjes aan en trok gehoorzaam haar bloesje uit. “Die beha ook,” zei Stephan. “Ze zijn veel te mooi om te verstoppen.”
Ze trok haar beha uit en zag zijn donkere ogen naar haar harde tepels kijken. “Perfect,” mompelde hij. Hij liet zijn hand onder haar rok glijden. Gewillig spreidde ze haar benen een stukje. Ze hield haar adem in toen hij met zijn vinger het kruis van haar slipje naar beneden trok. Hij stopte het trilei in haar slipje en trok het weer op zijn plek. Het eitje drukte tegen haar clitje.
“Je was nog niet klaar met die verrukkelijke mond van je,” merkte hij op.
Sofie keek hem ondeugend aan en liet zich op haar knieën zakken. Ze legde haar handen op zijn bovenbenen en leunde naar voren zonder hun oogcontact te verbreken.
Hij pakte zijn telefoon en opende de app van het eitje. Zodra ze zijn pik weer in haar mond nam, zette hij het eitje aan. Trillend werd het door haar slipje tegen haar clitje gedrukt. Ze ademde kort uit door haar neus en kreunde zacht. Genietend draaide ze met haar heupen, maar het eitje bleef op z’n plek.

Ze nam zijn pik dieper in haar mond en zoog haar wangen hol. Stephan pakte haar haren vast en kreunde. “Wat doe je dat lekker,” zei hij tevreden. Als beloning zette hij het eitje harder.
Sofie maakte haar rug hol en kreunde met volle mond. Ze wilde zijn pik diep in haar kutje hebben.
Stephan genoot van haar warme mond. Hij voelde haar tong langs zijn pik strelen. Hij was zo opgewonden dat hij zijn orgasme al voelde naderen. Maar dat wilde hij nog niet. Hij ging rechtop zitten en ze liet zijn pik los. “Leun over het bureau,” zei hij.
Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Ze kwam overeind, draaide zich om en leunde voorover op haar ellebogen op zijn bureau.
Hij zette het eitje uit, pakte het uit haar slipje en liet die zakken. Nutteloos viel het lapje stof om haar enkels op de grond. Ze voelde zijn pik tegen haar bil drukken toen hij overeind kwam.
Ze liet zich zakken tot ze met haar bovenlijf plat op zijn bureau lag. Ze spreidde haar benen en drukte uitnodigend haar kutje naar achteren door haar rug hol te maken. “Kom in me,” smeekte ze.

Gehoorzaam drukte hij zijn pik haar kutje in. Ze hief haar hoofd en uitte een zucht van genot. “Oh Stephan,” zei ze genietend. “Zo ja, neem me.”
Stephan begon in haar te bewegen met het eitje nog in zijn hand. Zou hij bij haar clitje kunnen komen? vroeg hij zich af. Hij leunde voorover en drukte het eitje tegen haar clitje. Met zijn andere hand zette hij hem aan.
Sofie uitte een gil van genot. Met zijn ene hand hield Stephan het eitje vast terwijl hij met de andere probeerde haar heupen in bedwang te houden. Hij begon stevig in haar te stoten. Gillend van genot greep ze de rand van het bureau vast. “Oh mijn God, Stephan!” schreeuwde ze. “Ik kom… ik kom!”
Stephan kwam zelf ook bijna. Hij hield het eitje op zijn plek terwijl hij nog een paar keer diep in haar drijfnatte kutje stootte.
Om zich heen maaiend voelde ze het orgasme door haar lichaam gaan. Het leek wel alsof haar clitje explodeerde. Stephan voelde haar kutje zich krachtig samentrekken. Hij kreunde en zijn heupen maakten schokkende bewegingen terwijl ook hij klaarkwam. “Fuck, Sofie, wat ben je lekker,” bracht hij uit. Hij zette het eitje uit en legde het op het bureau.

Nagenietend liet hij zich terug in zijn stoel zakken.
Sofie draaide zich om en trok haar benen op, zodat ze op haar rug op zijn bureau lag. Stephan zag een beetje sperma tussen haar lipjes naar beneden glijden. Dit uitzicht zou hij wel vaker willen.
Hij zuchtte toen zijn telefoon ging. “Zak in de stront,” gromde Stephan, die dacht dat het een cliënt was. Hij ging echter rechtop zitten toen hij zag dat het Theo was. Hij nam op en zette de luidspreker aan. “Theo, zeg het eens.”
“Er is een nieuwe ontwikkeling,” zei Theo ernstig.
De glimlach verdween van Stephans gezicht. “Vertel.”
“De politie heeft de lijst met mogelijke verdachten bekeken en onderzocht. Ze hebben toestemming gehad van de rechter om…”
Stephan viel hem bot in de rede. “Lul er niet zo omheen en vertel op.”
“Ze hebben Roy gearresteerd,” zei Theo ernstig. “Ze hebben zijn auto doorzocht en troffen daar een laptop aan. Vrijwel helemaal leeg, afgezien van een aantal programma’s die hackers gebruiken en de inloggegevens van Simone, Annelies en Patrick.”
Stephan bleef roerloos zitten en staarde met een blik vol afschuw naar de muur. Sofie ging rechtop zitten, maar zei niks.
“Het spijt me, maat,” zei Theo.
Nog steeds zei Stephan niks. Hij beëindigde het gesprek en sloot zijn ogen. Dit had hij niet zien aankomen.