Niemand zeggen 16

De tijd leek te vliegen. Er was een week verstreken sinds Sofie met Stephan in bad was geweest. De band tussen Stephan en Jeffrey leek te zijn verbeterd. Stephan deed niet meer kortaf en bracht hem zelfs een paar keer een kop koffie. Ze had hen zelfs een keer zien lachen tijdens een lunch.
Jeffrey had zitten zoeken naar bewijsmateriaal, maar had weinig kunnen vinden. Er was veel opgedoken om aan te kunnen tonen dat Simone er zeer waarschijnlijk niets mee te maken had, maar het harde bewijs ontbrak.
“Zolang die bewuste computer uit staat, kan ik niks,” had Jeffrey gezegd.
Jeffrey had de inloggegevens van Simone van de afgelopen vijf jaar bekeken. Ze werkte altijd thuis of op kantoor, maar nooit ergens anders. Pas de afgelopen zes maanden werd er regelmatig op een openbare ruimte ingelogd met haar gegevens.
Jeffrey probeerde de camerabeelden van die ruimtes te bekijken, maar die werden na een week verwijderd. Hij wilde de webcam van de laptop hacken, maar dat kon pas zodra die werd aangezet.
De afgelopen week had Stephan zich op zijn werk gestort. Afspraken met cliënten, twee gesprekken met zijn advocaat en tussendoor nog gesprekken met zijn broer. Helaas bleven ze op een doodlopend spoor.

Sofie had net een telefonisch gesprek met een cliënt beëindigd toen Stephan in de deuropening kwam staan. “Is er nog plaats voor een extra medewerker?” vroeg hij. Hij kwam naar binnen en stapte opzij. Tot Sofies verbazing kwam Simone naar binnen met een grote glimlach op haar gezicht.
Ze werd door iedereen hartelijk begroet. Ze werd omhelsd, geknuffeld en op haar rug geklopt. Stephan keek rustig toe terwijl hij met een vel papier naar haar bureau liep.
Toen Simone eindelijk kon gaan zitten, gaf Stephan haar het papier. “Je nieuwe inloggegevens. Je hebt een nieuw tijdelijk wachtwoord gekregen, die moet je nog even aanpassen.”
Simone bedankte hem en startte tevreden haar computer op. Sofie glimlachte naar Stephan. Ze was blij dat hij Simone weer aan het werk had gezet.
Stephan zette een beker thee bij Simone neer. “Ik heb straks gelijk een leuke klus voor je,” zei hij tegen haar. “De laatste tijd kom ik om in het werk. Ik zou het ontzettend waarderen als je een van mijn cliënten wil overnemen. Het is een grote klant die veel van mijn tijd vraagt. Je zou me hier ontzettend mee helpen en ik hoop dat dit bewijst dat ik je vertrouw. Ken je Willem de Braal?”
Simone keek hem verbijsterd aan. “De eigenaar van die restaurantketen? Natuurlijk! Toprestaurants op geweldige locaties.”
“Ik denk dat je die wel aankunt,” zei Stephan.

Sofie keek glimlachend naar Simone. Ze wist zeker dat die zich vereerd zou voelen om dit dossier over te nemen. Ze keek naar haar andere collega’s en zag dezelfde bemoedigende blik in hun ogen. Roy keek kort van Stephan naar Simone voor hij weer begon te typen.
Simone leek even te twijfelen. “Ik heb net een paar weken thuis gezeten. Weet je zeker dat je me deze cliënt wil geven?”
Stephan knikte. “Natuurlijk. Ik heb geen enkele twijfel. En als het niet lukt, weet je me te vinden. Kom straks naar mijn kantoor, dan zal ik de overdracht regelen.” Hij verliet de werkruimte.
“Gefeliciteerd,” zei Roy vriendelijk. “Hij vertrouwt niet zomaar iedereen een grote klant toe.”
“Dapper van je,” zei Patrick, die vlak bij het raam werkte. “Ik zou daar echt mijn vingers niet aan durven branden.”
Simone knikte. “Dat vind ik eigenlijk ook, maar het is ook een geweldige uitdaging.” Ze kwam overeind en pakte haar beker. “Ik ga eens kijken of Stephan al klaar is voor die overdracht.” Ze liep de gang op.

Sofie dronk van haar koffie en keek rond. Annelies, die er ongeveer een jaar werkte, legde een stapeltje facturen recht. “Bijzonder dat hij opeens zo’n grote klant uitbesteedt,” merkte ze op. “Ik dacht dat hij die altijd zelf regelt.”
Roy knikte kort. “Vaak kiezen die daar zelf voor. Stephan heeft veel aan zijn hoofd met die aanklacht. Misschien zit hij tegen een burnout aan. Logisch dat hij dan een stapje terug zet.”
Sofie trok een wenkbrauw op. Een burnout? “Volgens mij houdt hij zich best sterk,” merkte ze op. Ze dacht terug aan vorige week, toen ze hem compleet van de kaart had aangetroffen. “Hij laat zich niet zomaar kennen.”
Roy haalde zijn schouders op. “De tijd zal het leren. Trouwens, ik moet vanmiddag eerder weg. Ik heb een sollicitatiegesprek en ik moet daarna bij een cliënt langs.”
Sofie luisterde aandachtig en keek naar haar collega’s. Stephan had haar eerder op de hoogte gebracht van zijn plan om Simone een grote klant toe te vertrouwen en had gevraagd of Sofie op verdachte reacties kon letten. Hij had enkel niet verteld dat ze al zo snel terug zou komen. Ze kon echter weinig opvallends ontdekken.
Haar blik gleed naar Jeffrey. Jeffrey had inmiddels zijn eigen bureau in de hoek van de ruimte, waar niemand zijn scherm kon zien. Na zijn gesprek met zijn broer had Stephan hem een eigen werkruimte gegeven en hoefde er niet langer meer iemand over zijn schouder mee te kijken. Hij had hem zelfs het kantoor van zijn overleden zakenpartner aangeboden, maar dat had Jeffrey afgewezen. Hij wilde graag bij de andere medewerkers zitten om ze te kunnen observeren en om met anderen te kunnen praten.

Simone was de rest van de ochtend druk bezig om het dossier van haar nieuwe cliënt door te nemen. Af en toe kwam Stephan even kijken of alles goed ging, maar hij bleef geen praatje houden.
Een uurtje voor de lunch kwam hij de werkruimte weer in om thee te pakken. “Sofie, heb je even tijd?” vroeg hij en hij liep naar de deur. Sofie sloeg haar werk op en kwam overeind. Ze zag Annelies gniffelen. Had ze iets gemist?
“Hou je in,” zei Simone met een grijns. “We moeten doen alsof we niet weten dat ze al een paar weken iets hebben, weet je nog?”
Sofie voelde haar wangen warm worden en keek verbijsterd naar Simone. Had Roy het gezegd? Ze kon wel door de grond zakken! Snel volgde ze Stephan naar zijn kantoor.
“Ze weten het!” zei ze toen ze de deur van zijn kantoor achter zich dichttrok. Stephan trok een wenkbrauw op. “Ze weten van ons!” verduidelijkte ze en ze vertelde wat er was gebeurd. “Zou Roy iets gezegd hebben?”
Stephan grijnsde jongensachtig. “Ik heb je al gezegd dat Simone scherp is,” zei hij rustig. “Haar ontgaat vrijwel niks. Ze kent me veel te goed.” Hij leunde tegen de rand van zijn bureau. “Vertel, is je nog iets opgevallen?”
Sofie was even verward. “Oh, over de anderen! Nee, er is me niks opgevallen. Ze zijn verrast dat je een grote klant hebt overgedragen, maar ik heb niks verdachts gezien.”

Stephan liet zijn blik schaamteloos over haar lichaam gaan. “Ik zie wel iets verdacht.” Hij liet zijn ogen op haar borsten rusten. “Die rondingen zien er verdacht uit. Misschien moet ik dat eens goed onderzoeken.”
Sofie lachte en stapte naar achteren. “Hou op, we zijn aan het werk.”
Stephan kwam naar haar toe en legde zijn handen op haar heupen. “Ik weet nog wel een leuk klusje voor je,” zei hij geheimzinnig.
Sofie legde haar hand op zijn borst en drukte hem van zich af. “Straks krijgen ze pas echt praatjes!”
“Alsof ze die nog niet hebben,” merkte hij droog op. Hij legde zijn hand in haar nek en trok haar zachtjes naar zich toe.
“Ik moet weer aan het werk,” wierp ze zwak tegen.
Stephan grijnsde ondeugend en streek met het puntje van zijn neus langs haar wang. “Ik ook, ik moet dringend iets naar binnen werken.” Hij bracht zijn lippen naar haar mond en kuste haar.
Gretig beantwoordde ze zijn kus en ze sloeg haar armen om zijn nek. Hij pakte haar haren in zijn hand en trok haar hoofd zachtjes achterover. Met zijn andere hand trok hij haar rokje omhoog. Haar ademhaling werd onregelmatiger. Als vanzelf gingen haar benen een stukje van elkaar en ze kwam dichter tegen hem aan staan.

Zonder dat Sofie het merkte, haalde hij een trileitje uit zijn zak. Met zijn vingers trok hij haar slipje opzij. Met een zucht van verlangen sloot ze haar ogen. Ze vergat haar werk en haar collega’s en had enkel nog aandacht voor het hier en nu.
Ze kreunde zacht toen zijn vinger tussen haar vochtige lipjes gleed. Op en neer, op en neer. Ze drukte haar borsten tegen hem aan en tilde haar been op. Om in balans te blijven hield ze zich aan Stephan vast.
Met zijn vingers drukte hij haar lipjes uit elkaar. Het trileitje was gemakkelijk in te brengen. Ze kreunde en drukte haar kutje naar hem toe, maar tot haar teleurstelling trok hij zijn hand terug.
“Volgens mij had je werk te doen,” zei hij en hij liet haar los.
Verbouwereerd keek ze hem aan. Eerst stond hij haar op te geilen en nu stuurde hij haar weg? Waar haalde hij het lef vandaan! En wat had hij bij haar ingebracht? Geishaballetjes?
Hij liet haar los en trok haar slipje en rok weer op hun plek. Hij keek haar kalm aan, maar ze zag ook een ondeugende twinkeling in zijn ogen. “Ga maar snel weer aan het werk voor ik je hier opsluit.”
Sofie keek hem uitdagend aan. “Ga je gang.”
Stephan gromde. Hij deed snel twee stappen naar achteren. “Misschien een andere keer. Ik heb straks weer een afspraak.”

Met een zucht gaf Sofie zich gewonnen en trok ze zich terug naar haar bureau. Nauwelijks had ze een glas water gepakt of ze hoorde Stephan zijn cliënt al begroeten. Ze ging zitten en opende een e-mail.
“Wanneer is je laatste dag?” vroeg Annelies aan Roy.
“Volgende week vrijdag,” antwoordde Roy. “Daarna heb ik een week vakantie en dan is mijn contract afgelopen.”
“Het zal wel vreemd zijn zonder je,” zei Simone. “Weet je zeker dat je weggaat?”
Roy knikte. “Tot nu toe hebben ze nog geen aanknopingspunten gevonden. Ik ga liever zelf weg voordat de boel gesloten wordt. Dat kan een hoop negatieve gevolgen hebben bij het vinden van ander werk.”
Sofie wilde iets zeggen om voor Stephan op te komen, maar zweeg toen ze opeens iets voelde trillen. Daar, diep in haar kutje. Het waren geen geishaballetjes die Stephan bij haar had ingebracht. Het was een trilei! Ze kon nog net een gilletje onderdrukken. Ze draaide een beetje met haar heupen, maar er was geen ontsnappen aan.
Stephan kwam binnen en liep naar de koffiehoek om wat thee voor zichzelf te halen. “Hoe gaat het hier?” vroeg hij onschuldig.
“Kut,” antwoordde Annelies. Sofie verslikte zich bijna in een slok water. Ze moest eens weten hoe ‘kut’ het met háár ging! “Ik mis wat gegevens om dit formulier in te kunnen vullen.”

Stephan liep naar Annelies toe, trok een stoel naar haar bureau en ging naast haar zitten. Hij draaide het beeldscherm een stukje zodat hij mee kon kijken. “Zit het ook niet in je inbox?” vroeg hij.
“Nee, ik heb alles uitgeprint en hierbij gestopt.”
Stephan pakte zijn telefoon uit zijn zak. “Misschien hebben ze het naar het algemene adres gestuurd in plaats van naar jou persoonlijk.” Hij veegde met zijn vingers over het scherm.
Sofie hapte naar adem toen het trileitje wat harder begon te trillen. “Oeps, verkeerde,” mompelde Stephan onschuldig, maar Sofie kon horen dat hij zich amuseerde. Hij ging weer met zijn vingers over het scherm en het getril stopte. Opgelucht haalde Sofie adem. Ze ging verzitten, maar had geen erg in haar clitje. Door de opwinding was die gevoeliger geworden, waardoor er een schok van verlangen door haar heen ging toen de druk op haar clitje veranderde. Fuck, ze wilde hem.
Stephan trok de muis naar zich toe om Annelies te helpen zoeken naar het missende bestand. Geconcentreerd keek hij naar het scherm en fronste. “Vreemd,” mompelde hij. Hij richtte zich tot Jeffrey. “Kun je beneden een laptop halen?”
Jeffrey knikte kort zonder op te kijken van zijn scherm. “Is er iets met die computer?”
“Hij maakt geen verbinding met het netwerk. Het internet werkt, maar ze kan de gedeelde bestanden niet in.”
Jeffrey zette zijn scherm uit. “Ik pak even een laptop, dan kijk ik daarna naar die computer.”
Stephan wierp hem zijn sleutelbos toe. “Die met het gele label is van de voorraadkast,” zei hij.

Sofie liep naar de koffiehoek om een beker thee te halen. Ze trok de lade open en keek naar de verschillende smaakjes. Ze koos er een uit en liet het theezakje in haar beker zakken.
Plotseling kwam het eitje in haar onderbuik weer tot leven. Ze maakte van schrik een sprongetje en stootte met haar heup tegen de la, die met een klap terugschoot. Een paar collega’s keken even op om te zien wat er gebeurde.
“Sorry,” mompelde ze beschaamd. Haar blik bleef op Stephan rusten. Hij keek haar met een ondeugende blik aan, legde zijn telefoon op tafel en richtte zijn aandacht weer op de computer. Hij kon met computers overweg, maar dit was toch net te ingewikkeld voor hem.
Sofie liep voorzichtig terug naar haar bureau, waar ze zorgvuldig haar beker neerzette.
“Gaat het wel goed?” vroeg Roy. Ze keek op en zag Roy bezorgd naar haar kijken. “Je ziet wat rood. Je wordt toch niet ziek?”
Sofie schudde haar hoofd. “Ik schrok van een beestje,” zei ze en ze probeerde haar stem zo normaal mogelijk te laten klinken. “Het bleek een pluisje te zijn. Ik voel me wat opgelaten, dat is alles.”
“Niet nodig,” antwoordde Roy vriendelijk. “Die momenten hebben we allemaal. Ik ben blij dat mijn vrienden hier niet werken, die zouden je verhalen over mij kunnen vertellen…”

Sofie probeerde te lachen, maar het getril in haar kutje was té aanwezig om te negeren. Ze kwam overeind. “Ik ben zo terug,” zei ze en haastte zich naar de gang. In de deuropening botste ze bijna tegen Jeffrey, die een laptop op zijn schoot had liggen. “Sorry,” zei ze. “Ik zag je niet.”
Jeffrey grinnikte. “Ik zal een fietsvlaggetje aan de achterkant monteren, dan kun je niet over me heen kijken.”
Sofie lachte, stapte opzij om hem er langs te laten en haastte zich vervolgens naar de toiletten. Ze hoorde de ping van een binnenkomend berichtje op haar telefoon. Ze hoefde niet eens te kijken om te weten van wie het was.
‘Is het lekker?’
‘Zet uit! Ga Annelies of Jeffrey helpen,’ stuurde ze terug. Als reactie werd het getril intenser. Ze greep de wasbak vast en een kreun ontsnapte over haar lippen.
‘Annelies is aan het werk en Jeff zit te puzzelen. Jij hebt mij hader nodig dan zij.’
Ze grinnikte. Hij maakte zelden spelfouten in zijn berichtjes. Was hij net zo opgewonden als zij?
‘Bedoel je harder?’ stuurde ze terug.
‘Harder? Oke.’
Nog voor ze iets kon terugsturen, werd het getril weer intenser. Haar telefoon viel kletterend in de wasbak toen ze zich met beide handen vasthield. Ze kreunde zachtjes en spreidde haar benen een stukje. Met haastige handen trok ze haar rok een stukje omhoog en drukte haar hand tussen haar benen. Haar vingers gleden over haar clitje. Fuck, wat was ze geil!
Haar vingers wreven over haar clitje. Ze was nat en ontzettend opgewonden. Ze wilde gevuld worden en snel ook.

‘Vinger je met 2 vingers,” verscheen er op haar scherm. Ze trok haar slipje opzij en deed wat hij had gezegd. Twee vingers gleden moeiteloos tussen haar natte lipjes door naar binnen. Haar vingers gleden naar binnen en naar buiten, steeds opnieuw. Ze voelde het touwtje van het trilei en ze raakte met haar vingertoppen het harde speeltje, dat diep in haar kutje genadeloos trilde.
Met haar andere hand streelde ze haar clitje. Shit, wat was dit lekker! Een bekende druk begon zich op te bouwen. Als Stephan haar nu bij haar borsten pakte, zou ze onmiddellijk klaarkomen, daar was ze van overtuigd.
Het getril werd nog intenser. Ze zakte bijna door haar knieën, maar wist nog net overeind te blijven. Ze leunde hijgend tegen de wasbak en voelde haar orgasme met elke beweging dichterbij komen. Een trillend trilei, twee neukende vingers en gestreel over haar clitje… Het werd haar te veel.
Hijgend sloot ze haar ogen en kreunde. Ze hoopte vurig dat er niemand naar de wc hoefde, want ze kon niet meer stoppen. Ze was zo dichtbij…

Met een gilletje kwam ze klaar. Haar orgasme barstte los in haar clitje. Met een schok viel ze bijna voorover. Ze uitte een rauwe kreet en kwam met schokkende heupen klaar. Haar kutje zoog zich strak om haar vingers.
Snel greep ze haar telefoon. ‘Uit,’ was alles dat ze stuurde. Twee tellen later stopte het getril en zat het eitje stil in haar kutje. Hijgend probeerde ze haar rug te rechten. Ze waste haar handen en droogde ze af.
Ze haalde diep adem, trok haar rok recht met haar duimen en liep de gang op. Met elke stap namen haar zenuwen toe.
Toen ze langs Stephans kantoor liep, zag ze hem achter zijn bureau zitten. Ze kwam in de deuropening staan. “Dat was intens,” zei ze met hese stem.
Stephan kwam overeind en liep om zijn bureau heen. “Zeg dat wel, je wil niet weten hoe hard mijn lul nu is,” merkte hij op. Ze keek hem opgewonden aan.
Hij pakte haar hand en bracht die omhoog. Met donkere ogen keek hij haar aan terwijl hij aan haar vingers rook. “Fuck, wat ruik je lekker.”
Sofie glimlachte liefjes.
“Ga maar snel weer aan het werk.” Hij pakte een map en schoof die naar voren. “Geef deze maar aan Jeffrey, dan heb je een excuus waarom je zo lang wegbleef.”
Ze liet haar vingers over zijn broek glijden, waar ze duidelijk een harde bult voelde. Het bewijs van zijn opwinding. “En jij dan?”
Stephan stapte naar achteren. “Ik grijp je straks wel. Ik heb zo een afspraak.” Hij liet zijn blik schaamteloos over haar lichaam gaan. “Misschien na de lunch. Wie weet wacht ik wel tot iedereen aan het eind van de dag vertrekt.”

Sofie glimlachte liefjes. Ze liet het puntje van haar tong ondeugend langs haar onderlip gaan. Vervolgens draaide ze zich om om weg te lopen, maar botste plots tegen Theo op. Theo liet een envelop en wat papieren op de grond vallen. “Het spijt me!” zei Sofie en snel bukte ze zich om het op te rapen. Ze herkende het logo van de rechtbank op de envelop.
“Geeft niks,” stelde hij haar gerust en nam de papieren aan. Hij wendde zich tot Stephan. “Kan ik je even spreken?” vroeg hij ernstig.
Stephan begreep de hint, maar stuurde Sofie niet weg. Ze was van alles op de hoogte en hij vertrouwde haar volledig. Ze was te kort in dienst om achter al zijn ellende te zitten. Bovendien waren ze veel te vaak bij elkaar. “Vertel maar, Theo. Ik heb geen geheimen voor Sofie.”
Theo knikte kort. “Misschien kun je beter gaan zitten,” zei hij en hij legde de envelop op tafel. “Je wordt gedagvaard. De zitting is al over drie weken. Ze hebben dossiers van verschillende cliënten die niet overeenkomen met de gegevens die hier aanwezig zijn.”
Stephan knikte kort, maar zei niks. Sofie bleef als aan de grond genageld staan en keek verbijsterd van de een naar de ander.
“Ik heb een verzoek tot uitstel ingediend zodat we meer tijd hebben om ons voor te bereiden, maar ik zie het somber in.”
Stephan knikte weer. “Dank je, Theo.” Hij keek Sofie aan. “Kun je Jeffrey halen? En vraag of Simone of Roy mijn afspraak kunnen opvangen en afhandelen.”
“Natuurlijk, ik haal hem meteen.”

Theo legde de papieren naast de envelop. “Ik zal even koffie halen, dat kunnen we wel gebruiken.”
Stephan schudde zijn hoofd. Zijn blik was koud en hard. Hij pakte een flesje water uit de kast. “Ik wil weten wie dit doet,” zei hij. “Het kan me niet schelen of het op een legale manier gebeurt of niet, ik moet weten wie me dit flikt.” Hij balde zijn handen tot vuisten. “En houd die persoon dan maar ver uit mijn buurt, want ik ruk al z’n ingewanden eruit en laat hem die zelf opvreten!”