Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 7

Op verzoek zal ik de stukken Duitse tekst vertalen tussen ^… vertaling …^
John:
Fransie loopt met de politieagenten mee. Max staat bij mij en kijkt zijn politie collega met onverholen bewondering aan. “Ich Liebe diese Frau.” verzucht hij. Ik vraag hem of hij haar dat al heeft verteld. Blijkbaar was het niet zijn bedoeling dat deze spontane verzuchting publiek zou worden. Hij begint te stotteren en dringt er bij mij op aan zijn opmerking voor mezelf te houden. Ik vraag hem nogmaals of Fransie al van zijn bewondering weet. Hij schudt zijn hoofd. Hij is ervan overtuigd dat zo’n knappe bruisende rechercheur niets zal zien in een ‘Burohengst’ als hem.
Op ’t ogenblik dat twee politiewagens met evenveel arrestanten vertrekken komt Fransie weer naar ons toegelopen. “Max, wir müssen ins Büro. Die Obertaatsanwaltin möchte mit uns die folgende Aktionen koordinieren.”
^Max, we moet naar het bureau. Doe hoofdofficier van justitie wil de volgende acties met ons afstemmen.^
Vervolgens kijkt ze mij aan. Ze stelt ik hier weinig meer kan doen. Het resort zal de komende dagen bewaakt worden door geüniformeerde politie.
Zij stelt voor dat ik terug ga naar de Gildemeester Alm. Max reageert als door een wesp gestoken. “Wieso zurück?” ^Hoezo terug?^ Ik stel hem gelijk gerust door aan te halen dat ik en mijn schoonzus zijn uitgenodigd voor een etentje, temeer dat het ook voor Guusje leuk is om weer eens Nederlands te kunnen spreken.
Ik schudt de handen van Max en Fransie en neem afscheidt. Terwijl ik in de richting van mijn Audi loopt zijn beiden in gesprek met de achtergebleven brandweer- en politiemensen.

Ik start de auto en draai achteruit. Ik wil net wegrijden als ik schrik van harde tikken op mijn achteruit. Ik open het portierraam en kijk in het geschrokken gezicht van Max.
“kom mit John!.” Ik loop achter hem aan en zie al gelijk dat Fransie een blijkbaar minder prettig telefoontje voert. Nog voordat we bij haar zijn, zie ik tranen over haar wangen lopen. “Aber Vater, Rudi, Du…” ^Maar Papa, Rudie, Jij…^ Heftig geëmotioneerd kijkt zij van mij naar Max. “Mein Vater… Er hat Muttie und Evie… Sie sind seine Geisel…” ^Mijn vader… Hij heeft mama en Evie… Ze zijn zijn gijselaars…^
Van de net nog zo koelbloedige rechercheur is weinig meer over. Ook Max is bij het zien van het verdriet van zijn heimelijke geliefde zichtbaar uit het veld geslagen.
Sepp die blijkbaar vanaf een afstand alles heeft meegekregen neemt het initiatief en dirigeert ons naar binnen aan de bar waar normaliter de welkomstdrankjes worden geschonken. Zonder te vragen schenkt hij een aantal borrels in en zet die voor ons neer. “Trinkt… Marrille; Balsam für die Seele.” ^Drinken… Abrikozenjenever; balsem voor de ziel.^
Na het eerste borreltje volgt al snel een tweede. Het drankje is niet helend echter haalt, zeker bij mij, de scherpe kanten van mijn emoties een beetje weg. Het geeft ruimte.. Ruimte om weer rationeel te denken.
Max heeft zijn arm om Fransie heen geslagen en streelt haar troostend.
Ik vraag haar of zij op de weg van de Alm naar de de ‘Bundestrasse’ ook die zwarte Defender is gepasseerd. Ze kijkt me met haar betraande ogen vragend aan. Ik zie hoe ze nadenkt. Het is alsof iemand het licht in haar ogen ontsteekt. Ze knikt heftig en verteld dat zij op het voorlaatste rechte stuk een zwarte Landrover is tegengekomen. Ze had zich voor een moment nog afgevraagd wat die daar deed. Ze duwt Max zijn arm van zich af en slaat zich tegen het hoofd. Het bouwbedrijf van haar vader, de voormannen, die rijden in zwarte Landrovers.
Zij kijkt Max aan… ze draagt hem op om naar Kitzbühel te rijden om de Hoofdofficier van justitie persoonlijk op de hoogt te brengen van de situatie. Ze wil dat wat betreft deze zaak vanaf dit moment totale radiostilte in acht wordt genomen. Op die manier wil ze voorkomen dat mensen die om welke reden dan ook gelieerd zijn aan de 4 Beren informatie kunnen lekken. Net voordat Max naar buiten loopt vraagt ze hem om twee agenten die ze bij de voornaam noemt, naar binnen te sturen. Hij knikt en vraagt wat hij kan doen nadat hij de Hoofdofficier heeft bijgepraat. “Dan Lieber Maximilian… Dan komst du zurück um deine Freundin bei zu stehen.” ^Dan Maximilian liever… Dan kom je terug om je vriendin bij te staan.^ De veranderingen in de mimiek van de jonge man spreekt boekdelen. “Meine Freundin?” Ze loopt naar de man toe, neemt zijn gezicht tussen haar handen en kust hem vol op zijn mond. Ze fluistert hem nog wat toe. Als hij even later met opgeheven schouders naar buiten loopt, komt Fransie terug. Ze vraag Sepp of ze kleine vergaderruimte van vanmorgen mag gebruiken als crisiskamer. De man lacht, wijst naar mij en attendeert haar erop dat de de eigenaar van het Resort naast haar staat.
Ze kijkt me vragend aan. Ik stel een voorwaarde. De voorwaarde dat ik volledig betrokken blijf bij het onderzoek en en eventueel daarop volgende acties. Haar opmerking dat dit uitsluitend op mijn eigen verantwoordelijk kan, wuif ik weg. “Ich hätte nicht anders erwartet.” ^Ik had niet anders verwacht.^
Inmiddels zijn de door Max gestuurde geüniformeerde agenten bij ons aangesloten. De jonge mannen kijken met een zweem van bewondering naar Fransie. Zij neemt de leiding alsof de situatie haar niet aangaat. Ik heb bewondering voor de manier hoe zij vervolgens aanwijzingen geeft voor de inrichting van de crisiskamer. Zij overhandigt een van de mannen haar gsm en vraagt hem om de lijst ‘vertrauliche Berater’ ^Betrouwbare adviseurs^ met hun privé gsm nummers op het whiteboard te noteren. Ze vraagt Sep of het mogelijk is om een extra laptop, in de ruimte te plaatsen. De drie mannen lijken blij met de gevraagde actie en verdwijnen samen uit de ontvangstruimte.

Ze legt een hand op mijn arm en vraagt me of me ik iets meer kan herinneren van mijn treffen met de zwarte Landrover. Met dat ik in gedachten terugga naar het moment van de botsing zie ik de vraag van mijn boordcomputer om gebeurtenis op te slaan. “Ik heb hem opgenomen!” Fransie kijkt me vragend aan. Ik leg haar uit dat de confrontatie tussen de Defender en mijn Audi, als het goed is, is opgeslagen op de sd kaart in mijn dashboard. Ze vraagt me om het gelijk te halen zodat wij hem in een laptop kunnen bekijken.
Als ik ‘gewapend’ met het geheugenkaartje terug in de crisiskamer kom zit ze al aan een laptop. Sep sluit een tweede laptop aan en terwijl agent Robert namen en telefoonnummers uit Fransie’s gsm voorleest noteert de andere man, Felix, alles op het whiteboard. Ik overhandig haar de sd card, die ze gelijk in de kaartlezer van de laptop schuift. Na even zoeken in de inhoud van kaart wijst ze op het scherm. “Das mus es sein… Schaut ihr mal kurz mit Jungs?” ^Keken jullie even mee jongens?^ Ze drukt een toetscombinatie op de laptop waardoor het beeld op het grote tv scherm verschijnt. Ze klikt het bestandje aan. De opname begint op het moment dat ik bij de alm wegrijdt. Ze kijkt me aan en vraagt waar ik de Defender ben tegengekomen. Ik graaf in mijn geheugen en bedenkt dat het waarschijnlijk de laatste haarspeldbocht voor de bosrand is geweest. Ze ‘speelt’ versneld vooruit. Ik kan me niet meer oriënteren op het door mijn koplampen beschenen voorbijschietende landschap. Fransie blijkbaar wel. Net voordat de zwarte tegenligger in mijn koplampen wordt gevangen vertraagt het filmpje. Op het moment dat de voorkant Defender wordt verlicht zet ze het beeld stil en zoomt in op de zwarte auto. ‘von Meinshausen 6’ prevelt ze. Met dat het zegt zie ik ook de gele sticker met het opschrift VM-6 in de linker bovenhoek van de voorruit. Felix noteert het nummer meteen onder op het bord. Fransie scrolt beeld voor beeld vooruit. Pas wanneer mijn koplampen de auto niet meer recht van voren beschijnen zie ik vaag de twee personen voor in de Defender. Ze wijst naar de bijrijder. “Darf ich euch Herrn Rudi von Meinshausen vorstellen. Mein Vater.” ^Mag ik jullie Rudi von Meinshausen, voorstellen. Mijn vader.^ “Zomen Sie bitte mal auf den Fahrer, Fraulein Gandler.” ^Zoom alsjeblieft even in op de chauffeur, juffrouw Gandler.^ Ze kijkt Robert aan. “Niks Fraulein… Fransie reicht völlig.” ^Niks juffrouw… Fransie is voldoende.^
Ze doet wat hij heeft gevraagd. “Das ist doch Karl Zupan… Wo er ist, dan kan Peter nicht weit sein.” ^Dat is toch Karl Zupan… Daar waar hij is, is Peter niet ver weg.^ Fransie wijst op het scherm en op het feit dat op de achterbank ook nog iemand zit. Robert vertelt dat de Zupan neven twee middelmatige Sloveense ex boksers zijn die ervan verdacht worden zich te laten inhuren voor intimidatie klussen. Het vermoeden bestond al langer dat zij de ‘sterke arm’ vormden voor die 4 Bären. Er was echter nooit wettig overtuigend bewijs gevonden voor een verbinding tussen de gorilla’s en de machtige families.
Plotseling sluit Fransie de dashcam beelden. Ze opent de website van ‘von Meinshausen Bau GMBH’ Ze klikt ergens op en een inlogvenster verschijnt. Ze typt de inlognaam Rudi#vM. Ik zie hoe ze kort nadenkt en typt. Er verschijnen negen sterretjes in het password venster. Ze klikt op enter. Gelijk verschijnt de melding dat er nog maar twee foutieve pogingen resten. Opnieuw verschijnen 9 sterretjes. De volgende enter is het raak. ‘Wilkommen Her von Meinshausen.’ ^Welkom Meneer von Meinshausen^ Ze lacht. “Vatie, Vatie… noch immer die 2 selben passwörter.” ^Papa, Papa… Nog steeds de zelfde twee wachtwoorden.^ Ze klikt een paar keer waarna het scherm wordt gevuld met de gegevens van het wagenpark van haar vaders firma. Ze kijkt naar ons om en legt uit dat haar paranoïde vader zijn bedrijfswagens vanaf dat het mogelijk werd had laten voorzien van GPS trackers, zonder dat het personeel hiervan op de hoogt was. Zodoende was hij ten allen tijde op de hoogte van de bewegingen van zijn wagenpark.
Ze klikt op een link achter VM-6. Op het scherm dat volgt klikt ze op ‘Aktueller Standplatz’ Googgle Maps opent en er schijnt een knipperende rode punt midden op een berg. Fransie vergroot de kaart. Nog voordat ik het kan lezen roept Felix. “Er steht an der FeschAlm.” Fransie kijkt me aan. “Die FeschAlm liegt 500 meter oberhalb unsere alm. Sie wird zur zeit renoviert duch dei Baufirma meines Vaters.” ^De FeschAlm ligt 500 meter boven onze Alm. Hij wordt momenteel gerenoveerd door het bouwbedrijf van mijn Pa.^
Ze grijpt haar mobieltje en kiest een van haar contacten.
Al snel blijkt dat ze Max aan de lijn heeft. Ze vraagt hem of de scan naar de telefoon van haar vader al iets had opgeleverd. Blijkbaar was de telefoon gelijk nadat zij was gebeld uitgezet. Men had niet kunnen achterhalen waar het toestel zich nu, noch ten tijde van het gesprek, zich bevond.
Fransie vraagt hem de Hoofofficier te vragen om toestemming voor gebruikmaking van de Landes Polizie Heli. ^De provinciale politie helikopter.^ Die toestemming komt blijkbaar gelijk. Ze bedank Max en hangt op.
“Der helicoptor startet gleich und hohlt uns ab. Wir Fliegen zur FeschAlm… Robert, du arrangierst Straßensperren für alle Zugangswege zur Gildemeester- und zur FeschAlm.”
^De helikopter start nu meteen en haat ons op. We vliegen naar de FeschAlm… Robert, jij regelt wegblokkades voor alle toegangswegen naar de Gildemeester- en de FeschAlm.^ De man trekt een telefoontoestel naar zich toe en gaat met zicht op het whiteboard meteen aan de slag.

Evie:
Regelmatig naar beneden kijkend, me overtuigend van het feit dat Karl nog niet omhoog komt, sluip ik, beschut door de avond en het hoge gras, naar boven.
Boven gekomen verschuil ik me achter de zwarte landrover en neem de tijd om op adem te komen. Ik kijk nog een keer over de rand door de wei omlaag, zie echter geen spoor meer van de afdalende Karl. Op dat moment kan ik alleen maar hopen dat de batterijen van zijn zaklamp leeg zijn en dat hij zich nog steeds, op zoek naar mij, naar beneden beweegt.
Angstvallig uit de uitvallende lichtkegel van een groot raam blijvend, sluip ik naar het woonhuis. Mijn hart klopt in mijn keel als ik voorzichtig naar binnen probeer te kijken. Ik ben opgelucht als blijkt dat ik op enkele meters van de schuifpui tegen de brede rug van kleerkast Peter aankijk. Hij zit op een stoel aan een soort van stelling en staart naar ik vermoed op het scherm van zijn mobieltje. Ik beweeg me voorzichtig uit de schaduw. Ik zie Guusje die in een aftandse tuinstoel zit. Haar handen zijn aan de armleningen en haar voeten met grijze tape aan de stoelpoten vast gemaakt. Ze kijkt in haar schoot.
Door te zwaaien probeer ik, naar al snel blijkt zonder succes, haar aandacht te trekken. Ik kijk om me heen en zie hoe een kabel bijna onhoorbaar tegen het metaal van de torenkraan tikt. Ik pak een steen op en gooi in de richting van de kraan. Pas bij de derde poging is het raak en klinkt een harde metaalklik in het donker. Ik druk me strak tegen de muur naast de pui. Kort daarop wordt het naar buiten vallende licht deels gedimd. Blijkbaar kijkt Peter naar buiten en probeert hij de bron van het geluid te achterhalen. Een paar minuten later valt weer meer licht naar buiten. Met mijn hart kloppend in mijn keel wacht ik nog even en bid dat Peter niet besluit om een kijkje te gaan nemen.
Ik ben opgelucht als ik opnieuw naar binnen gluur dat het weer zijn rug is die mij in eerste instantie het zicht op Guusje ontneemt. Ik kruip wat verder in het licht. Guusjes gezicht is nog steeds gericht op haar schoot. Toch bespeur ik meer alertheid in haar houding.
Opnieuw zwaai ik. Langzaam komt haar gezicht een beetje omhoog. Als ze mij herkent verschijnt kort een zenuwachtig lachje om haar lippen. Plotseling richt ze zich op. Ik zie hoe ze Peter aanspreekt. Buiten wat gedempt geroezemoes kan ik echter niets verstaan. De man schuift zijn gsm opzij, staat op en loopt naar haar toe.
Omdat ze gedeeltelijk wordt afgedekt door zijn lichaam kan ik het niet goed zien, maar te oordelen naar het hoge stemgeluid praat ze nog steeds tegen hem. Plotseling gaan zijn handen naar voren. Ik zie dat hij, blijkbaar met haar instemming, de knoopjes van haar blouse losmaakt. Hij stap achteruit om zijn werk, haar blootgekomen tietjes, te te bewonderen. Opnieuw zie ik haar praten. Het is haar aan te zien dat ze probeert hem te verleiden.
Zijn hand grijpt in een van zijn broekzakken. Ik schrik als zijn hand met een soort van mes weer te voorschijn komt. Ik wil net in actie komen en de pui met een ruk opentrekken als ik in een ooghoek Greetjes hoofd zie schudden. Voor een moment maakt ze oogcontact. Ik hou me in. Hij klikt zijn mes open en snijdt de tape om haar polsen los. Guusje wrijft haar polsen en zegt opnieuw wat tegen hem. Ik hoor hem gedempt lachen terwijl hij tegelijkertijd met zijn hoofd schudt.
Hij stapt opnieuw op haar af met zijn mes in de aanslag. Ik zie hoe zij haar handen in zijn richting optilt. Even later duwt ze zijn pantalon en boxer over zijn knieën omlaag.
Voor een moment kijkt ze langs zijn witte kont en knipoogt in mijn richting. Naar hetgeen ze vervolgens doet hoef ik niet lang te raden. De man gooit zijn hoofd in zijn nek en kreunt. Ik kan me herinneren dat ik naast de kraan een ijzeren stang had gezien. Ik loop er snel naar toe, raap de stang op en kijk even later opnieuw door de pui. Zijn genotvol gekreun is niet van de lucht. Spijtig genoeg heeft hij het open geklapte mes nog steeds in zijn rechter hand. Onderhand ik de pui voorzichtig open schuif bekruipt me de angst voor mijn eigen moed. Zijn gekerm en haar geslobber zijn niet meer te overhoren. Ik sluip naar binnen, ga op hem af en til de stang omhoog. In de miliseconde dat ik toesla dringt het besef zich aan me op dat ik hem mogelijk doodsla. De kracht waarmee de stang uiteindelijk zijn achterhoofd en rug raakt zal maar nauwelijks genoeg zijn geweest om een vlieg te doden. Hij draait zich met een ruk om. In een reflex stap ik zijdelings achteruit. Terwijl hij op me afkomt worden zijn ogen plotseling groot. Met zijn armen vooruit zwaaiend klapt hij eerst me zijn hoofd tegen een houten stelling en vervolgens met zijn hele lijf tegen de grond. Het mes klettert over de betonvloer. Met mijn stang in de aanslag, en het vaste voornemen dat ik me deze keer niet inhoud, kijk ik naar zijn gezicht.
“Hij is out Evie… Bewusteloos… Pak het mes en maak me los.” Ik vertrouw het echter nog niet helemaal en por een paar keer stevig met de stang in zijn zij. Zelfs terwijl ik het mes opraap en aan Guusje overhandig, hou ik de stang nog vast.
Ze snijdt de tape rond haar enkels los en springt meteen op. Uit een emmer haalt ze en rol met tape en een dun touw. Ik schrik op het moment dat ik gekerm hoor. “Help me Evie. Til zijn voeten op.” Ik kijk in het resolute gezicht van Guusje. “Moet zijn broek niet eerst..?” Ze lacht. “Nee laat maar op zijn enkels..Die broek was onze redding nadat jij hem met je stang had geaaid.” Ik voel een blos opkomen. “Ik was bang dat ik hem..” “…Doodsloeg?” Ik knik. “Dat was echt geen groot verlies voor de mensheid geweest lieverd.” Terwijl ik zijn voeten optil, draait Guusje met veel verve de tape om de afgestroopte broek en short tussen zijn enkels. “Wà? Ùh…Was ist passiert?” ^Wà? Ùh…Wat is gebeurt?^ Van schrik laat ik zijn benen vallen. Met een enorme tegenwoordigheid van geest pakt Evie het mes en duwt dat tussen zijn benen tegen zijn inmiddels verschrompelde Petertje. “Maul zu… Oder du singst demnächst im knabenchor .” ^Kop dicht… Of je zingt in de toekomst in het knapenkoor.^ Ondanks haar dreiging probeert hij overeind te komen. Tegelijkertijd met dat zij hem in zijn niet zo edele delen prikt, sla ik met de stang op zijn rechter onderarm. Ik voel het bot breken onder de stang. De kreet die hij slaakt gaat door merg en been… Het duurt even voordat de held zijn tranen heeft bedwongen en me woedend aankijkt.. . “Du.. Du Hure, du hast mein Arm gebrochen.” ^Jij.. jij hoer, je hebt mijn arm gebroken.^ Guusje begint te lachen en wijst op zijn kruis. “Kuck mal Evie. Unser Peterle hat seine Periode.” ^Kijk nou Evie. Ons Petertje is ongesteld geworden.^ Ik schiet in de lach. ‘Hij is ongesteld.’ Ik zie inderdaad een bloedspoor dat van de aanzet van zijn piemeltje links en rechts naar beneden loopt. “Op zijn goede arm drukt hij zich een klein beetje op, kijkt naar zijn kruis en zakt vervolgens terug. Met mijn stang opnieuw in de aanslag wordt ik er getuige van hoe hij breekt. Een gebroken arm tot daaraan toe. Maar bloed bij zijn jongeheer, dat wordt hem te veel.
“Wat doen we met hem?” “We binden hem verder vast en vragen hem uit.” “Uitvragen? Kan dat de Politie niet beter?” Ze schudt haar hoofd. “De politie moet zich aan de wet houden. Wij niet.” “Maar we kunnen toch niet…”Wat niet Evie… Als Peppie en Kokkie de opdracht van mijn psychopaat echtgenoot hadden gekregen, hadden ze ons zonder scrupules gemold… Hou dat maar in je achterhoofd.”
Plotseling horen wij het trillen van een gsm. “Hou jij Peppie in bedwang, dan neem ik even op.”
Ze komt terug met zijn mobieltje in haar hand. “Een whatsapp van Kokkie. “Er hat das Holländisches luder nicht gefunden. ^Hij heeft dat die hollandse feeks niet gevonden^ Hij wil naar boven komen maar ziet niet waar hij naar toe moet… Hij vraagt zijn vriendje de Defender naar de rand te rijden en de koplampen te ontsteken. Blijkbaar heeft zijn zaklamp de geest gegeven…” Guusje begint op het schermpje te tikken. “Warte noch 10 minuten… Ich amusiere mich grade mit die Frau vom Chef.” ^Wacht nog 10 minuten… Ik amuseer me juist met vrouw van de baas.^ Als antwoord volgt een emoticon. ‘Duimpje omhoog.’

“Hände zusammen legen du Ochse.” “Geht nicht.. Sie hat mein arm gebrochen.” “Stang omhoog Evie.. Breek die andere arm ook maar.” Blijkbaar heeft Peppie een geretardeerd talenknobbeltje. “Nein bitte nicht.. Met moeite , onder het uitstoten van ingehouden gekreun laat hij zich op zijn rug zakken en houdt zijn polsen bij elkaar. “Zet je stang in het kuiltje onder zijn strottenhoofd Evie.” Ik doe wat ze me vraagt en zie angst in zijn ogen. Meer voor mij dan voor hem zegt ze. “Wen du was probierst stosst Sie zu! Begriffen?” ^Als je iets probeert stoo zij toe! Begrepen?^Hij knikt. “Ich halt mich still.”
Terwijl zijn adem sissend uit zijn mond ontsnapt, tapet Guusje de polsen van de man tegen elkaar. Wanneer zij klaar is staat ze op en bekijkt ons slachtoffer. “Darf die Stange weg?” ^Mag die stang nu weg?^ Guusje schudt nee. “Nein mein junge… Erst verrätst du ons wo mein Göttergatte sich versteckt hält.” ^Neen jongetje… Eerst vertel je ons waar mijn onovertroffen echtgenoot zich schuil houdt.^ “Her von Meinshausen?” Guusje knikt.
De man schudt angstig met zijn hoofd. “Er ermordet mich!” ^Hij vermoord me!^ Opnieuw knikt Guusje . “Warscheinlich… Nur, wen du nun nicht antwortest, nehmen wir ihn die arbeit schon jetzt ab.” ^Waarschijnlijk… Alleen als je niet snel antwoord dan nemen wij die taak nu op ons.^ “Ich will… Ruft die Polizei bitte.” ^Ik wil… Bel de politie alsjeblieft.^ Guusje pakt het mes en buigt over zijn kruis. “Wat denk je Evie? Eerst de eikel en dan zijn ballen?” Zijn talenknobbeltje wordt opnieuw gestimuleerd… “Nein, bitte nicht… von Meins.. Er ist in der Klinik, das Irrenhaus.. seiner Schwester. Er hat da schon seit Monate eine Wohnung.” ^Nee, alsjeblieft niet… von Meins.. Hij is in de kliniek, het gekkenhuis … van zijn zus. Hij bewoont daar al maanden een appartement.^
Ze tikt met de zijkant van het lemmet tegen zijn ‘hangertje’. “Danke dir… Nur noch eine frage. Wo sind deine Autoschlüssel?” “Die stecken noch.” ^Dank je… Nog een vraagje. Waar zijn je autosleutels?^ ^Die steken nog in het contactslot.^
Nadat wij zijn benen met een touw aan een haak in het plafond omhoog hebben getrokken bewonderen wij ons werk. “Die komt zonder hulp niet weg… Kom Evie, we gaan. Voordat we naar buiten lopen graait ze nog snel Peter’s gsm mee. “Effe Kareltje appen dat hij op de weg op ons wacht.” Ik kijk haar vragend aan. “Maar dan ziet hij ons.” Ze lacht. “Hij ziet ons pas op het moment dat ik hem van de weg af rij… Of rijd jij liever?” Ik schud mijn hoofd. “Zeker niet. Ik heb nog nooit in zo’n ‘4-wheel drive’ met twee versnellingspoken gereden.”

Aan de manier waarop wij even later van bouwplaats bij de FeschAlm wegscheuren te oordelen, is het zeker niet Greetjes eerste keer dat zij een landrover in het donker een smalle bergweg af stuurt. Een paar bochten voorbij de plek waar ik was gevlucht verschijnt de zwaaiende Karl in de lichtbundels van onze koplampen. In eerste instantie remt Guusje af. Op het moment dat wij de man tot zo’n tien meter zijn genaderd, geeft ze gas. Nog voordat hij opzij kan springen wordt hij door hoek van de landrover geraakt en vliegt hij letterlijk een stuk naar beneden. Zonder op of om te kijken razen wij door naar beneden.
Plotseling trapt ze op de rem en schakelt het licht uit. “Waarom stop je?” In de volgende bocht kun je vanaf de rand op mijn Alm kijken. Ik wil niet opnieuw in de uitnodigende armen van mijn ex belanden.” “Kunnen we hem niet ook appen?” “Je bent een genie Evie.” Ze wurmt Peters GSM uit haar broekzak en bladert door de whatsapp historie. “Daar zul je hem hebben. ‘vonM’ Even kijken hoe Petertje met zijn baas communiceert.. Ooh Ja, onderdanig en altijd met U.” Ze begint te typen en leest gelijk voor. “Hallo gnädiger Herr…” Plotseling worden wij afgeleid door het sterk opkomende klappergeluid van een helikopter. Nog voordat wij hem hebben gezien wordt de auto gevangen in een felle lichtstraal. Gelijk daarop horen wij de enorm versterkte stem van Fransie. “Hier spricht die Polizei. Wir haben Sie im Visier… Steigen Sie mit erhobenen händen aus das Fahrzeug.” ^Hier spreekt de politie. Wij houden u onder schot…. Stap met omhooggestoken handen uit het voertuig!”
Een glimlach verschijnt op Greetjes gezicht. “Ik was even bang dat het vriendjes van mijn eega waren… Kom Evie laten we uitstappen.”

John:
“We hebben ze onder schot? Hoe dan?” Fransie kijkt me gespannen aan. “Das wissen wir… Aber Sie hoffenlich nicht.” Ze tikt Gabie onze piloot, op haar schouder. Wen du eine Waffe siehst, gleich abdrehen.” Ik zie hoe de helm knikt en hoor ‘Verstanden’ in mijn koptelefoon.
Tegelijkertijd gaan de portieren van de landrover open en verschijnen twee paar handen. “Es sind Muttie und Evie.” Dezelfde opluchting die ik voel, hoor ik in Fransies stem.” Met een trillende hand houdt ze de microfoon weer voor haar mond. Ik hoor haar stem overslaan.. “Mù… Muttie.. Seit ihr in ordnung?” Bijna synchroon gaan vier duimen omhoog. “Fährt durch zur Alm… Wir landen in die Wiese oberhalb.”
Opnieuw een duim, dit maal alleen die van Guusje.

Nog voordat de helikopter opzet word de landingsplaats beschenen door de koplampen van de Landrover. Enkele seconden later rennen Fransie en ik gebukt onder de nog draaiende rotorbladen in de richting van de landrover waar moeder en dochter, Evie en ik elkaar huilend in de armen vallen. Ik ken mezelf niet terug. Normaliter laat ik zelden een traan en al zeker niet in gezelschap… Maar nu… Nu ik mijn lief in mijn armen heb, breken de dijken en loopt het water van de verloren gewaande liefde over mijn verwaarloosde liefdes-akker. Ik kus de tranen van haar wangen. Onze monden vinden elkaar en vertellen hetgeen wij tot noch toe niet in woorden konden vatten.
Het is Fransie die de betovering verbreekt en ons terug haalt in de schokkende werkelijkheid. Met enkele gerichte vragen welke opgewonden en afwisselend worden beantwoord door Guusje en Evie bezorgt zij ons een beeld van hetgeen haar ‘moeder’ en mijn lief de laatste uren hebben doorgemaakt. Ze loopt terug naar de inmiddels stil gezette helikopter. De piloot reikt haar de microfoon.
Ik voel hoe Evie rilt. “Hebben jullie ’t koud?” Nu wel, klinkt het uit twee monden tegelijk. “Kom, dan gaan we in de landrover zitten. Ik weet niet of het een goed idee is om naar je alm te gaan.” Guusje knikt en loopt met mij en Evie naar de met open deuren en nog draaiende motor achtergelaten auto.
Evie kruipt tegen mij aan op de achterbank. Ik voel haar lippen aarzelend in mijn nek. “Ik was bang John.” “Ik ook lieverd. Bang om jou te verliezen.” “Je hebt een moedige schoonzus.” “Dat vermoede ik al Guusje. Voor ’t blok gesteld, groeit ze boven zichzelf uit. Het is alleen niet op deze manier dat ik haar dat had willen laten ontdekken.” Evie richt zich op en kijkt me onzeker glimlachend aan. “Niet op deze manier, maar hoe dan wel?” Ik schud mijn hoofd. “Dat was ik nog aan ’t uitvogelen. Laat ik het erop houden dat het stoeien met de Gildemeester dames een waardig begin vormt.”
Ze bloost. “Ik ken mezelf niet meer John.” “Je bent jezelf Evie… De Evie die ik altijd al in je heb gezien.”
De deur van de Landrover wordt opengetrokken. Terwijl ze instapt vertelt Fransie opgewonden dat hulptroepen en een ambulance onderweg zijn. Ze start de auto en rijdt de paar honderd meter tot aan de voordeur van de Gildemeester Alm.
“Ihr bleibt sitzen!” Met getrokken wapen verdwijnt zij in het woonhuis. Na enkele eindeloos lijkende minuten verschijnt ze in de voordeur en wenkt ons naar binnen.

Nog terwijl wij naar binnen gaan horen wij in de verte het onmiskenbare gejoel van sirenes… Guusje loopt gelijk door naar de bar. Neemt vier borrelglaasje en schenkt deze vol. “Eerst een obstlertje, voordat we door je collega’s worden geleefd… Fransie?” De jonge Frau knikt. “Gute idee Muttie… Ik bin zwar im Dienst aber ich kan das sicher brauchen.” Guusje overhandigt ons de glaasjes… “Op ’t leven!” Wij kijken elkaar indringend aan, heffen onze glaasjes en kiepen de weldadige warmte in een teug naar binnen. “Nog één?” Evie en ik knikken synchroon. “Ich nicht Muttie… Ich mus noch..” De deur vliegt open en Max stormt naar binnen. “Is mit euch alles in Ordnung.” Nog voordat Fransie kan antwoorden schakelt haar moeder op Duits en verteld hoe zij en Evie aan de gorilla’s waren ontsnapt. Hij kijkt bewonderend naar de beide dames. “Fransie hast du schon..?” Zij schudt met haar hoofd. “Entschuldige Max. Meine erste Sorgen waren bij Muttie und Evie.” Hij knikt begrijpend en loopt dan snel, op de voet gevolgd door Fransie, naar buiten.
Bij de deur draait zij zich om. “Ihr seit jetzt sicher. Zwei Polizisten meines vertrauens bewachen die Alm.” ^Jullie zijn nu veilig. Twee vertrouwde politiemensen bewaken de Alm.^ “Wat gaan jullie doen liefje?” vraagt Guusje ongerust.
Ze stapt weer naar binnen, legt haar handen op Guusjes schouders, kijkt haar van dichtbij aan en legt haar en zo ook ons uit dat, nadat zij patrouilles naar boven hebben gestuurd om de twee gorilla’s te arresteren en zo nodig te verzorgen, zij en Max met de heli naar de kliniek van Frau Dr. von Meinshausen vliegen. Zij had daarstraks in de heli al opdracht gegeven om de afgelegen kliniek in stilte te omsingelen. “Waarom in stilte… Jullie moeten die mafia familie uitroken.” Ze schudt haar hoofd, drukt een kus op haar moeders wang en legt uit dat zij wil dat haar vader en tante zich tot op ’t laatst in zekerheid wanen en hen zodoende niet op het idee te brengen om op ’t laatste moment nog bewijsmateriaal te vernietigen.